“Tamar, kun je wat aarde voor me meenemen uit het Hoge Noorden?”

Pardon? Het is even stil aan mijn kant van de lijn. Wat zou Frans-Willem met deze vreemde vraag bedoelen? Hij hoort kennelijk de radertjes in mijn brein op volle toeren draaien en schiet in de lach. “Ik verzamel eetlepels aarde van over de hele wereld die Henry Mentink vervolgens met een kruiwagen naar Parijs brengt om daar de hele Aarde aan te bieden aan UNESCO. De hele Aarde op de Werelderfgoedlijst!” Opnieuw een gniffel, omdat hij zich kennelijk zelf ook realiseert hoe absurd het klinkt, maar het lukt hem om tegelijkertijd vasthoudend en bloedserieus te zijn. Dus ben ik dat ook maar: “Ja natuurlijk, ik hoop alleen dat je even kunt wachten. Er ligt nog een dikke laag sneeuw over de aarde heen.”

Wonderland

Ik ben op het moment namelijk in Lapland waar ik een ode breng aan de pracht en praal van een winters wonderland. Ik ski door eeuwenoude bossen, schaats op een bevroren zee en geniet van het magische spektakel dat het Noorderlicht is. Steeds vaker begeleid ik anderen in hun ervaringen en geniet van de wereld die ik ze kan laten zien.

“Ja, precies!” roept Frans-Willem enthousiast als ik hem uitleg hoe ik diep onder de indruk kan zijn van een prachtige oude boom, bevroren in de tijd, geduldig wachtend tot de lentezon hem komt ontdooien. Welke verhalen zou deze oude rakker ons wel niet te vertellen hebben? Wie heeft hij allemaal ontmoet? Onwillekeurig begin ik het lied “Tree, tree” van Nynke Laverman te neuriën en ik hoor Frans-Willem knikken door de telefoon. Hij begrijpt me volledig, maar hoeft er niet helemaal voor richting Noordpool.

“Hier bij het Veerhuis van Varik proberen we precies dát te laten ontwaken, die nieuwsgierigheid, dat gevoel van verbondenheid, die diepgang in het leven en de wereld. Daartoe heb ik de Pilgrimage in a Day ontwikkeld. Door het lopen in de Uiterwaarden kun je weer dieper naar je eigen Innerwaarden lopen.”

De natuur is zo krachtig, helend, mooi en puur!

Diepgeworteld besef

“De natuur is gewoon zoals ze is. Zonder oordeel. Als je daar maar genoeg tijd doorbrengt, zie je vanzelf de schoonheid in alles om je heen.” Hij weet er prachtig over te vertellen en wijdt uit over de rivier die in de bergen van Zwitserland ontspringt uit een bron die terugstroomt naar de zee en voor hem de River of Life vertegenwoordigt. Over de bomen, gegrond en verbonden. Over de vogels, die als een soort spirituele bodes berichten doorgeven. “En zelfs de schepen, Tamar, die dragen namen die je toevallen op precies het juiste moment!”

Ik ben er even stil van, want ik geloof dat – ondanks de grote fysieke afstand en het feit dat we elkaar nog nooit hebben ontmoet – onze zielen zijn verbonden. We delen een diepgeworteld besef dat alles een Samenhangend Geheel is. Creatief schrijven we beide ons eigen verhaal en proberen daarin onze liefde en verbinding met de Aarde zichtbaar te maken.

“Ik zal het overwegen,” besluit ik uiteindelijk ons telefoongesprek en ik meen het. “Misschien kan mijn kameel jullie kruiwagen wel trekken, als we de Aarde naar Parijs brengen!” Nu is het mijn beurt om te gniffelen. Het is fijn als mensen geen ´box´ hebben om buiten te denken, maar volledig onafhankelijk én in verbinding een creatieve beweging voorwaarts zijn.