Sissy (35), is manager in een kledingzaak en al zeventien jaar patiënt bij haar antroposofische huisarts. Wat is daar voor haar ‘anders’ aan?

“Voor mij is het belangrijkste, dat mijn huisarts niet meteen allerlei chemische medicijnen voorschrijft. Er is meer aandacht voor wie je bent en wat je doet. Een paar jaar geleden kreeg ik last van reumatische klachten, waarvoor ik een tijd van de reumatoloog zware medicijnen kreeg. Ondertussen ging ik ook gewoon maar door, met m’n werk en m’n leven. Op een bepaald moment vonden ze in het ziekenhuis dat het zo niet langer kon, ik had te veel te zware medicijnen. Met mijn huisarts ben ik gaan kijken hoe het anders kon. Duidelijk werd dat ik minder moest gaan werken bijvoorbeeld, maar ook dat ik beter met mijn emoties moest leren omgaan. Kunstzinnige therapie heeft daarbij erg geholpen. Ik heb ook inwrijvingen  gehad om meer bij mezelf te komen, en ik krijg antroposofische medicijnen, op een natuurlijke basis. Door de manier waarop m’n huisarts alles uitlegde liet hij het kwartje bij me vallen, dat ik zelf meer in de hand heb dan ik dacht. Ik ging nadenken over mezelf en over hoe ik met emoties en stress omga.

Nu gaat het duidelijk beter. Ik gebruik af en toe nog een pijnstiller, en weet veel beter wat ik moet doen om in balans te blijven. Dat geeft me rust. Er zijn geen garanties dat het zo goed zal blíjven gaan, maar ik ben blij dat ik nu zelf meer tegen mijn klachten kan doen dan alleen zware medicijnen gebruiken. En als het nodig is zal mijn huisarts die ook zeker weer voorschrijven. Juist die combinatie van reguliere geneeskunde, met de aanvulling uit de antroposofische geneeskunde, vind ik prettig.”

Meike (52) is coach en manager in de zakelijke dienstverlening. Meer dan tien jaar geleden veranderde zij van huisarts na enkele minder goede ervaringen. Ze koos haar huidige, antroposofische huisarts vooral vanwege een ervaring tijdens een weekendconsult, maar wist verder niets van antroposofie.

“Dat hoeft ook niet,” zegt Meike. “Je mag mij zo’n corporate type noemen, ik ben wars van gezweef. Maar je hoeft niet ‘Steineriaans’ te worden om door een antroposofisch huisarts behandeld te worden en daar heel enthousiast over te zijn.”

“Ik heb nogal wat medische problemen gehad. Op zich kreeg ik in ziekenhuizen hele goeie zorg, niets ten nadele van die artsen. Maar voor mijn longaandoening moest ik naar de longarts. Voor een tumor –ik heb een beginnende vorm van kanker gehad- ga je naar de oncoloog, en voor mijn immuunsysteem liep ik bij een internist. Ik begrijp dat het zo moet, maar wat ik prettig vind aan mijn eigen huisarts is dat hij kijkt naar de héle ‘mensch’. Met s-c-h.” Ze zegt het gekscherend. “Kom je met een symptoom, dan gaat hij achterover zitten en kijkt hij naar jou als geheel, hoe zit je er bij? Niet dat alles tussen de oren zit, maar als je ziek bent ben je mentaal ook wiebelig, en andersom, als er mentaal iets is, is je lijf ook kwetsbaarder voor ziekte.

Daarnaast vind ik het prettig dat hij benoemt wat hij ziet, niet in antroposofisch jargon maar op een manier die ik begrijp. Ondertitelen noem ik dat. Als een dokter alleen zegt wat je hebt, en de behandeling plakt aan de diagnose, blijf je daar als patiënt zelf buiten staan. Maar omdat mijn huisarts uitlegt wat hij ziet, voelt en denkt, kan ik ook verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen gezondheid. Ik word als het ware zelf in de regie gezet. Voor mij is dit ook de manier waarop ik gezien en behandeld wíl worden.”

Alex (64), facilitair manager bij een universiteit, zocht twintig jaar geleden bewust een huisarts die ‘een bredere kijk heeft’.

“Ik probeer bewust en gezond te leven, wil ook alles begrijpen en ook graag de regie over mijn eigen gezondheid houden. Ik heb twee verschillende vormen van kanker gehad. Dat moet regulier behandeld worden, maar ik ben kritisch. Ik wilde eigenlijk liever geen chemo, overigens zonder daarbij onverantwoorde risico’s te nemen. Ik zocht een second opinion, en vond een specialist die dat wel begreep en -in mijn geval- erin meekon dat ik van de chemo afzag. Ook mijn huisarts zal het eerlijk zeggen als iets echt regulier behandeld moet worden. Daarnaast ik wil ook verder kijken dan alleen de tumor. Zo heb ik van mijn huisarts onder meer antroposofische medicijnen en kunstzinnige therapie gekregen.

Door mijn ziekteproces op mijn eigen manier, met hulp van mijn huisarts, aan te gaan heeft het me ook iets gebracht, en ben ik nu uiteindelijk een ander mens geworden. Opener, dichter bij mezelf, ik uit me veel meer. Ik zou zo graag willen dat de reguliere artsen meer samenwerking zouden zoeken met complementaire artsen. Juist die combinatie van regulier en complementair geeft die bredere kijk op mensen, dat mis ik toch wel in de reguliere zorg”

Carla (62, verpleegkundige) kwam via haar partner in de praktijk. Ook zij vindt dat de ‘brede benadering’ goed bij haar past. Ze kreeg onlangs antroposofische medicatie voor haar knieklachten en is daar enthousiast over.

“Maar niet alles past bij mij hoor,” relativeert ze. Ooit verwees haar huisarts haar naar euritmietherapie . “Ik moest toen onder andere als oefening bepaalde handbewegingen maken. Nou, dat was aan mij niet besteed. Daar ben ik toen maar mee opgehouden.” Voor slaapproblemen wilde ze geen gewone slaappil. Die heeft ze met antroposofische medicijnen en af en toe een tablet melatonine nu goed in de hand.

Gerda (66), een gepensioneerde vrijeschoolleerkracht, werd enkele maanden geleden geconfronteerd met kanker. Ze heeft intens moeten ervaren hoe het is om in de patiëntenrol terecht te komen.

“Hoe goed ze in het ziekenhuis ook proberen om mij aandacht en de goede zorg te geven, ik blijf daar moeite houden met wat ik de ‘protocollaire werkelijkheid’ noem. Zo lijkt er in de reguliere geneeskunde geen bewustzijn meer te zijn voor het begrip ‘vitaliteit’. Na mijn operatie bijvoorbeeld wilden ze me als alleenstaande -volgens protocol- ’s avonds alweer ontslaan. Ik was doodmoe en kon gelukkig op mijn verzoek nog een nacht blijven. Het sterke punt van de antroposofische geneeskunde is juist, dat er veel kennis is over vitaliteit. Juist antroposofisch artsen hebben volgens mij een belangrijke taak om mensen weer bewust te maken van die vitaliteit, en die te behandelen. Zij mogen zich daar best meer mee profileren.”