Zoveel psychologen, maar nooit vond ik het antwoord op de vraag hoe ik niet meer depressief kon zijn en hoe ik een einde kon maken aan de pijn. De emotionele pijn die ik voelde, maar die zich ook vertaalde naar fysieke pijn.

Een kostuum als schild

Mijn depressies begonnen rond m’n twaalfde. Als kind leefde ik in mijn eigen gecreëerde fantasiewereld, om de verdrietige gebeurtenissen in mijn kindertijd draaglijk te maken. Maar rond de pubertijd kon ik daar niet meer in vluchten. Ik werd heel goed in het verbergen van mijn gevoelens. Ik wilde niemand tot last zijn. Ik dacht dat geluk voor andere mensen was, maar niet voor mij. Ik vond mezelf dat niet waard.

Naarmate ik ouder werd, werden de depressies niet minder. Het was een deel van mijn identiteit geworden. Bijna niemand wist ervan of merkte het aan me. Ik deed vrolijk, deed mijn werk goed, was succesvol. Elke ochtend trok ik m’n Hugo Boss pak en hoge hakken aan, als een soort van schild waar mensen niet doorheen konden kijken.

Elke dag als ik thuis kwam van werk stortte ik in vanwege het opvoeren van, zo voelde het, een groot toneelstuk. In het weekend moest ik opladen om de maandag weer present te zijn.

Het brein bestuderen

Tot de dag kwam dat ik het niet meer kon. Ik wilde dat de pijn zou stoppen. Ik voelde me een verschrikkelijk mens en de wereld was beter af zonder me. Waar ik al jaren in gedachten mee rond liep, moest nu maar gebeuren. Op dat beslissende moment is er een wonder gebeurd. Ik hoorde een stem die zei: ‘Rintske, je hebt het recht gelukkig te zijn.’ Dat kwam bij me binnen als een blikseminslag, waarop ik in dat moment de keuze heb gemaakt te blijven leven. Maar dan moest wel alles anders. Ik moest en zou weten hoe ik gelukkig kon worden. Zo ben ik op zoek gegaan naar de ’sleutels van geluk’. Goddank heb ik ze gevonden.

Door studie te maken van het brein, kwam ik erachter dat mijn depressie weinig te maken had met mijn verdrietige jeugd of mijn DNA, wat ik altijd dacht, maar des te meer met mijn slechte zelfbeeld en denkpatronen. Alle nieuwe kennis die ik opdeed, paste ik toe op mezelf. Zo kwam ik uit 25 jaar depressie. Dat voelde alsof ik opnieuw geboren werd. En zo voelt het na 10 jaar nog steeds.

Hoop

Jarenlang heb ik me afgevraagd waarom ik zoveel tijd van m’n leven ben ‘kwijtgeraakt’ aan depressie. Waarom al die moeilijke dingen mij hebben moeten overkomen. Nu weet ik dat alles gebeurde zodat ik andere mensen met dezelfde gevoelens kan helpen. Ik wil dat je weet dat er hoop is, als je gelijksoortige zwarte gevoelens hebt. Dat er manieren zijn om je denkpatronen te veranderen. Dat je leert van jezelf te houden en je eigenwaarde te zien. Dat is het fundament voor een gelukkig leven dat voldoening geeft. Dat je het recht hebt om gelukkig te zijn!