Terminaal zijn we allemaal, maar soms vergeten we te leven!

“Wat een heerlijke dag om buiten te zijn, vindt u niet?” zei ik tegen hem.

“Ja, daar word je toch blij van!” antwoordde de man. “Ik doe het iedere dag en dan rij ik heen en weer op deze prachtige laan. Tot aan het restaurant waar ik dan een kopje koffie drink en dan weer terug.” Zijn levenshouding benadrukt het belang van zelfstandigheid en veerkracht, zelfs op hoge leeftijd. “Wat goed dat u dat doet!” zeg ik oprecht verrast. Natuur is immers iets waar we blij van worden en aangezien 1 op 4 ouderen niet meer buiten komt, maakt het mij blij dat deze man dagelijks in de bosrijke omgeving van Lage Vuursche buiten is.

“Woon je hier ook in de buurt?” informeert hij. Als ik antwoord dat ik sinds 2006 in Lage Vuursche woon, vertelt hij dat hij pas een paar maanden geleden hier naartoe is verhuisd.

“Mijn vrouw is onlangs overleden. Weet je hoe oud ik ben? 99 jaar! En nog steeds ga ik iedere dag naar buiten! Vroeger deden we dat samen, maar je moet door hè? Het is mijn tijd nog niet!”

Terwijl we samen stil staan, vraag ik of hij het leuk vindt als ik een stukje met hem meeloop. En of we misschien een klein stukje door het bos kunnen gaan. Een nieuwe route dus aardig voor de afwisseling wellicht. “Ik kan u eventueel wel duwen als u wilt.”

Zijn ogen lichten op en hij neemt mijn aanbod in dank aan. Ik had alleen geen idee dat je een elektrische rolstoel helemaal niet kunt duwen. Nou ja, niet kunnen is misschien teveel gezegd, maar ik dacht ‘dat doe ik even’, maar zo werkt dat dus niet! De bolide gaat met een zeer trage snelheid vooruit en harder kan eenvoudigweg niet. Waarschijnlijk net zo veilig, bedenk ik me, maar daar had ik niet op gerekend en om eerlijk te zijn, moet ik wel even schakelen, maar wie A zegt, moet ook B zeggen, nietwaar?

Iets doen voor een ander is een cadeautje aan jezelf.

Met dit kleine ommetje word je wel gedwongen om te onthaasten! Samen gaan we de weg af en begeven ons inmiddels op het fietspad.

De oude man herhaalt nog eens dat hij 99 jaar oud is en vertelt over zijn leven. Waar hij geboren en opgegroeid is, wat hij gestudeerd heeft en welk beroep hij heeft uitgeoefend. Maar vooral vertelt hij over zijn liefde voor de natuur en het buiten zijn.

Hij vertelt over de mensen uit het appartementencomplex waar hij woont en dat maar weinig mensen buiten komen. “Blij dat ik wél iedere dag naar buiten ga!’ Dat heb ik mijn hele leven al gedaan dus waarom zou ik daar nu mee stoppen?” Terwijl we verder lopen over het bospad, zie ik aan beide zijden van het pad duidelijk de snuitgaatjes van dassen die hier recentelijk nog heel actief zijn geweest. Ik vertel hem over het leven van deze dieren en de sporen die ze achterlaten. Vol verwondering kijkt hij naar de vers omgewoelde grond. “Hoe weet u dat allemaal?” vraagt hij.

Ik glimlach en vertel hem over de natuurexcursies van NatureBliss waarbij ik anderen mag begeleiden en vertellen over de dieren in het bos. Hij kijkt me aan en zegt “Wat interessant! Dat wist ik niet. Gelukkig zijn we nooit te oud om iets nieuws te leren!” Inmiddels zijn wij weer terug en de man bedankt mij voor de onverwachte en plezierige ontmoeting alvorens hij de weg inslaat naar zijn appartement. We zullen elkaar vast nog wel vaker tegenkomen. Ik draai me om en ga het bos weer in. Nu wel even in een sneller tempo.

Het is zo belangrijk om te kunnen genieten van de kleine dingen die ons gelukkig kunnen maken, zoals buiten zijn in de natuur! De hoogbejaarde man in de rolstoel doet dat gelukkig wel! Dat hij iedere dag naar buiten gaat, is een cadeautje aan hemzelf!