Elke editie een column van Richard & Kelly die hun ‘normale’ leven inruilden voor een minimalistisch bestaan in een camperbus. Je kunt ze volgen op Globus2.nl of in deze krant.

Omslagpunt

Marokko was zo overweldigend, de eerste week was misschien wel iets te overweldigend en konden we nog niet echt genieten. Alles was zo anders dan we gewend waren. Na die eerste week waren we echter helemaal om en konden we juist intens genieten van alles om ons heen. Van de warmte in de Sahara tot en met de sneeuw in het Atlasgebergte. En dan, na twee maanden kwam daar opnieuw een omslagpunt. We wilden terug naar Europa, we waren er klaar mee.

Psychologisch effect

Is dit gewoon het psychologische effect, omdat we weten dat het einde van de Marokko-reis eraan zat te komen? Ken je dat? Dat je enorm uitkijkt naar de vakantie. De laatste werkweek ben je er zo ontzettend aan toe, je kan bijna niet meer. Terwijl als je de vakantie een maand later gepland zou hebben je er op dat moment enorm aan toe zou zijn geweest. Of zijn we gewoon verzadigd? De contrasten, het landschap, de behulpzame mensen en het leven in een omgeving die zo anders is dan we gewend zijn. Wanneer de chaos en de bepakte ezels ons niet meer opvallen wordt het misschien tijd om te vertrekken.

Moe

Daar komt bij dat we ook best moe zijn. We mogen dan reizen zonder eindtijd (voor veel mensen een soort oneindige vakantie), toch is het reizen ook best vermoeiend. We reizen bijna dagelijks een stuk verder en rijden dan door prachtige landschappen die we allemaal mogen absorberen.

Of we lopen zorgvuldig uitgezochte hikes, de één nog spectaculairder dan de ander. Bijvoorbeeld onze recente wandelingen in Spanje waar deze foto’s genomen zijn.

Klagen

Denk nu niet dat we hier een beetje zitten te klagen. We voelen ons nog steeds zeer bevoorrecht dit leven zo te kunnen leven.

We staan nog steeds achter onze gewaagde keuze om onze banen op te zeggen, onze huizen te verlaten en vrienden en familie achter te laten. Niet wetende hoe onze (financiële) toekomst eruit gaat zien.

Uit het systeem

We zijn uit het standaardsysteem gestapt van elke dag acht uur werken tussen vier betonnen muren. Grotendeels werken om de hypotheek, de nutsbedrijven, de auto en alle andere vaste lasten te kunnen betalen. Voor je het weet ben je weer een paar jaar verder. Wij hebben nu minder zekerheid over onze toekomst, maar daar staat tegenover dat we het gevoel hebben echt te leven en te doen wat ons hart ons op dit moment ingeeft. Want is die zekerheid die we denken te hebben wel zo zeker? En komt dat genieten na onze pensioendatum wel? Het leven vindt altijd NU plaats.

Vertragen

Wat ons na ruim een halfjaar reizen nog niet is gelukt, is te vertragen. Na al die jaren hard werken zitten we nog steeds gevangen in het jachtige gevoel elke dag iets te moeten, we moeten verder rijden, een wandeling maken, de bus schoonmaken, een blog of column schrijven, weer een filmpje monteren enz. Wat komt er terecht van onze voornemens om dagelijks te mediteren, meer te lezen en onze spirituele ontwikkeling? Marokko heeft ons dat niet gebracht. Misschien dat we meer succes hebben in Scandinavië, onze volgende bestemming. Al weten we heel goed dat we onszelf altijd meenemen waar we ook heen reizen.