Hoe graag ik het ook heb willen ontkennen, ook in mij zat een diepgewortelde nuchterheid verborgen. Dus een retraite (het idee dat je met allerlei mensen die je niet kent – ver weg van je verantwoordelijkheden en je dagelijkse prikkels – gaat focussen op ‘healing’) heb ik altijd ronduit snobistisch gevonden. Een luxeproduct. Iets wat alleen mensen in het Westen konden bedenken.

Direct naar het ‘waarom’

Maar toen zat ik daar, zeven tijdzones en duizenden kilometers van huis, met mensen uit landen die ik eigenlijk alleen kende van televisie en iets in me opende zich. We spraken allemaal vrijwel meteen over onze ‘waarom’. Waarom waren we hier op deze retraite?

Het was duidelijk dat we allemaal op zoek waren naar iets, maar voor iedereen was het verschillend waarnaar gezocht werd.

Een vrouw die een pijnlijke scheiding had meegemaakt, een man die net met pensioen was en niet wist wat hij nou precies moest met al die nieuwgevonden vrije tijd, een globetrotter uit Japan die zo flexibel was dat ze zich tijdens yoga letterlijk dubbelklapte en dan hadden we mij… een schrijfster uit Nederland met een licht cynisme en een onverteerbaar liefdesverdriet achter haar glimlach.

Geen dreiging van eenzaamheid

Er gebeurt iets wanneer je mensen bij elkaar zet, zonder werk, zonder school, zonder prestatiedrang, met veganistisch, licht eten en vriendelijke locals. De dagen passeerden langzaam, maar aan de andere kant verstreek de tijd sneller dan ooit. We leefden niet meer volgens een kalender, we wisten niet of het dinsdag was of zaterdag, we waren niet bezig met to-do lijstjes in ons hoofd.

We spendeerden voldoende tijd alleen, op onze kamers, wandelend, of uitkijkend op de rijstvelden. Maar we waren vaak genoeg samen, tijdens de drie maaltijden, de yogales in de ochtend of de aanvullende activiteiten, zoals tai-chi of sound healing.

Die combinatie van je kunnen terugtrekken met jezelf en je eigen gedachten, maar tegelijkertijd de community kunnen opzoeken op de openbare plekken of tijdens gezamenlijke activiteiten, zorgde voor een balans tussen individualisme en collectivisme die mijn hele lichaam deed ontspannen. Geen enkele angst voor verstikking, maar ook geen enkele dreiging van eenzaamheid. Het werkte ontwapenend. Ik deelde dingen die ik normaal niet over mijn lippen kreeg, want wat maakte het ook uit? Er was geen veroordeling, geen misgunning. We wilden het beste voor elkaar. We wensten elkaar toe dat we zouden vinden wat we zochten, wat dat ook maar was.

Het hart heelt zichzelf

Was het het eten? Of toch de yoga? Misschien was het wel de stilte die er ontstond, de stilte toen ik niets ‘moest’ en mijn enige dagtaak was dat ik mezelf vanuit mijn bed naar de yogazaal moest slepen en van de yogazaal naar de eetruimte en weer terug.

In die rust besefte ik dat ik geen gebroken hart had, dat ik geen liefdesverdriet had. Dat ik mezelf was kwijtgeraakt in de illusie van een gebroken hart en toen zo keihard ben gaan werken, reizen en vluchten, dat ik nooit de tijd heb genomen om stil te zijn en te beseffen dat m’n hart allang geheeld was.

Want zoals het gehele lichaam een zelfhelend vermogen heeft, zo heeft het hart dat ook. En elke dag, wanneer we de zon weer zien opkomen, de maan weer zien schijnen met haar pracht, we wat te eten voor onszelf maken, ons lichaam wassen en onze longen vullen met frisse lucht, heelt het hart zichzelf voorzichtig.

Moet je per se naar Bali om dat te ontdekken? Nee, volgens mij kan dat ook een stuk dichterbij. Maar helpt het om actief te beslissen iets te veranderen in je leven en alles even op stop te zetten om je te focussen op jouw heling en jouw hart? Absoluut.

Macy Annabelle Pole (Amsterdam, 1995) is auteur van de spirituele roman De Wonderen van de Kasa. Ze geeft lezingen in Nederland en België en werkt in het theater.