Lieve Aarde,

Jou, ja jou herken is als deel van mij. Jij in mij en ik in jou.

Beiden hebben we een hart van stilte alleen wij mensen luisteren er niet meer naar.
Als de wind door de bladeren ruist en zingt dan voel ik een glimlach.
Ze fluistert ‘weet je wie wij zijn?‘ en ook ‘weet je wel wie jij bent?’

Aarde, je zit zo vol kleuren en wonderen.
Je geeft ons schoonheid en harmonie als we maar stil willen kijken en luisteren.

Als ik in gedachten een nerf van een blad volg,
kom ik in de aarde tussen de wortels en ontmoet daar ander wonderleven
en voel me dan Alice in Wortelland.

In gedachten zweef ik om je heen, veeg van je ronde lijf het leed dat we je
aandeden – en doen – terwijl jij onvoorwaardelijk blijft geven.
Ik zal je liefde geven keer op keer, net zoals jij ons blijft geven.

We zullen samen zingen, met elkaar praten zonder woorden,
luisteren naar dezelfde melodie van de bron van alles en allen.

Dank je wel, dank je wel, dank je wel en tot een volgende brief.