Elke editie een column van Richard & Kelly die hun ‘normale’ leven inruilden voor een minimalistisch bestaan in een camperbus. Je kunt ze volgen op Globus2.nl of in deze krant.

De Heuvel der Kruisen

Eén plek liet een diepe indruk achter: de Heuvel der Kruisen. Geen poespas, gewoon een heuvel bezaaid met duizenden kruisen. Groot, klein, van hout of metaal, volgekrast of strak afgewerkt. Elk kruis lijkt een verhaal te fluisteren: van verlies, hoop, geloof of verzet.

Wat ooit begon als een gedenkplek voor opstandelingen, werd in de Sovjettijd keer op keer platgewalst. Maar steeds weer kwamen mensen terug met nieuwe kruisen. Geen protestmarsen, geen geweld. Alleen volharding en geloof.

Nu is het een bedevaartsoord geworden. Voor ons: een plek die stil maakt. We denken vaak dat je moet knokken om iets te veranderen: luid, fel en hard. Maar daar, tussen al die kruisen, voelde volhouden plots krachtiger dan vechten. Gewoon opnieuw beginnen, steeds weer.

Menselijke keten

In Vilnius stuitten we midden op een plein op een herdenkingstegel. Een eenvoudig steentje, bijna onopvallend, maar met een enorme lading.

Het markeert de plek waar op 23 augustus 1989 mensen hand in hand stonden, als onderdeel van een menselijke protestketen van Vilnius via Riga tot Tallinn.

Twee miljoen mensen, zeshonderd kilometer lang. Geen geschreeuw, geen geweld. Alleen handen die verbonden waren in vrede, met de boodschap: tot hier en niet verder.

Niet lang daarna volgde de onafhankelijkheid van de Baltische staten. Het is zo’n verhaal dat je stil maakt. Wat een moed vraagt het om vrede te kiezen, juist als onrecht de boventoon voert.

Hobbels onderweg

Verder onderweg weg naar het noorden, merken we dat ook ons eigen leven verandert. Kamperen lijkt simpel, maar dwingt je tot vertragen. Geen overvolle agenda’s, geen vergaderingen. Alleen wij, elkaar, en de weg. Dat is juist soms spannend. Geen file om op te mopperen, niemand om je ongeduld bij te lozen alleen jij, met jezelf. En ja, de weg is regelmatig ronduit slecht. Grote gaten, lapwerk, hobbels. Hoe irritant ook, het leert ons iets. Je kunt niet overal overheen razen. Soms moet je gewoon… meegeven. Vertragen. De hobbels dragen, in plaats van ze te willen fixen.

Vrede begint van binnenuit

We beseffen steeds meer: vrede is niet de afwezigheid van gedoe, maar hoe je met dat gedoe omgaat. Niet beginnen bij de wereld, maar bij jezelf. Stilte zoeken. Die innerlijke pauzeknop indrukken. Niet ergens op een berg, maar gewoon, in je eigen hoofd.

Vrede als keuze, elke dag weer

Reizen doet iets met je. Het leert je dat vrede niet komt met fanfare of vuurwerk. Vrede zit in kleine keuzes. In zachtheid, geduld, in opnieuw beginnen. Steeds weer. Ook als de boel wéér is platgegooid.

Misschien is dat wel de les van deze reis: dat de wereld minder strijdlust nodig heeft en meer zachtheid.